Шаноўныя калегі і ліцэісты!

 Напярэдадні Дня настаўніка мне вельмі хочацца на старонках нашага блога размясціць фрагмент кнігі Тадэуша Канвіцкага  "Каляндар і пясочны гадзіннік", прачытаўшы каторы мне так схацелася зрабіць пераклад яго на родную беларускую мову і паразмаўляць на тэму настаўніцтва. 

Якую ролю ў нашым жыцці адыгрываюць настаўнікі? Ці былі ў Вашым жыцці настаўнікі, падобныя да гераіні прыведзенага фрагмента кнігі? Шчыра запрашаю нашых вучняў, калег і бацькоў да абмеркавання дадзенай тэмы! Спадзяюся пачуць свежыя эмоцыі і цікавыя думкі!

З любоўю Валянціна Дзям'янаўна....... 

Тадэуш Канвіцкі “Пані Кася Пятровіч”

(Фрагмент кнігі “Каляндар і пясочны галзіннік”)

            У яе быў румяны дробны твар і валасы колеру спелага жыта. Валасы, заўсёды сплеценыя ў касу, якая, як карона, ахінала галаву. Звалі яе Кася Пятровіч, і я ўжо ніколі больш пасля выпускнога яе не бачыў. Не ведаю нават, дзе яна жыве, як жыве і ці жыве ўвогуле. Была яна нашай – хіба можна так сказаць – выхавацельніцай у падпольнай школе ў Вільні.

Столькі мінула гадоў…. Столькі дзіўных, вірлівых, шалёных гадоў, а я ўвесь час памятаю пані Касю, часта пра яе мыслю і ніколі нікому пра яе не расказваю, бо хто мне паверыць, что жылі на нашым хаатычным свеце такія людзі, а калі нават і жылі, то каго гэта тычыцца, хто захоча слухаць пра нейкіх дзівакоў, якія ўсё сваё жыццё прысвяцілі… Прысвяцілі, але чаму альбо каму прысвяцілі? Паглядзіце, як гэта дзіўна і анахранічна гучыць: абавязкам, грамадскай дысцыпліне, настаўніцкаму прызванню. А можа, вернасці маральным канонам, а можа, вернасці сабе, сваёй чалавечай годнасці, а можа -  прысвяцілі пану Богу і яго наіўным, нямодным наказам?

          Пані Кася Пятровіч на маёй памяці не здзейсніла анічога надзвычайнага. Не пакутавала ў канцэнтрацыйным лагеры і не закідала гранатамі фашыстаў. Пані Кася Пятровіч проста вучыла нас падчас вайны мове і гісторыі. З раніцы да ночы, зімой і ўлетку, здаровай і хворай, бегала па Вільні і па прадмесцях Вільна, даючы ўрокі амбіцыёзнай, неразумнай і  вельмі ўпэўненай у сабе віленскай моладзі. Пані Кася па шаснаццаць гадзін у суткі вучыла нас звычайным школьным прадметам, спадзеючыся, что гэта скромная даніна ведаў спатрэбіцца нам, калі мы перажывем вайну у той будучай неакрэсленай краіне. Не ведаю, ці хто плаціў ёй за гэту працу, каб забяспечыць яе існаванне, але ведаю, што пані Кася не валодала той выканаўчай уладай, якой звычайна валодаюць настаўнікі ў нармальных школах. Сваей ўласнай ўнутранай сілай -  сілай сціплай маладой жанчыны -  пані Пятровіч мусіла ўтаймоўваць наша падлеткавае глупства і сваю слабасць, і свае сумненні.

          Так часамі сабе мыслю, што было б са мной, калі б пані Кася не займалася б маёй адукацыяй. Калі б яе не было, альбо яна аказалася б дзе-небудзь у іншым месцы.

          Пані Кася Пятровіч – гэта я ў той час і ў тых акалічнасцях…. Пані Кася Пятровіч – гэта трохі сонечных дзён на Віленшчыне маёй маладосці, якой ужо няма…